De Cercle Royale de la Voile, een eeuwenoude club die zeilliefhebbers verzamelde onder zijn welluidende koninklijken titel, die om zijn adellijke bloede te onderlijnen, in de taal van Molière werd uitgeschreven en deels omdat de hardwerkende Vlaamsche boer geen tijd had voor zulke tijdverdrijven, is vandaag eens te meer het toneel voor twee singer-songwriters, die mijns inziens veel te weinig aandacht toebedeeld krijgen. Lukske Geldhof die de beide heren hier heeft binnen geloodst, kondigt hen aan op zijn welbekende manier, waarbij hij zelf bijna helemaal verdwijnt.
Beide singer-songers begonnen enkele jaren geleden aan een gemeenschappelijk project, ‘Before We Forget (that Romance Is Not Dead), dat tot op heden onvoltooid blijft, omdat het bij elke vertoning wordt aangepast, groeit, verandert en plaats blijft bieden aan creatieve spinsels van het moment.

Een onverlaat die het presteert om het door Brendan geprefereerde paars-roze wandlicht te doven wordt ten tonele geroepen om zijn berouw te betonen en het muntstuk op te werpen om uit te maken wie de show zal starten. Het lot duidt Bruno aan. Brendan vleit zich dan maar languit in één der zetels die links en rechts achter het podium staan opgesteld. Hij vindt het er zo huiselijk dat hij op een moment dreigt weg te soezen.

Bruno begint zijn set heel toepasselijk met de song “The Captain of My Ship”, tongue in cheek, inspelend op de omstandigheden. Hij vervolgde met een bloemlezing uit zijn, bij de incrowd, bekende laatste CD, zonder echter zijn ‘blockbusters’ aan te snijden. Heel dapper van hem om te proberen het publiek voor zich te winnen, zonder de gemakkelijkste weg te nemen. 

Dat Belgen geen spontaan zingend volk zijn, mocht Bruno Deneckere tot zijn scha, echter niet tot zijn schande, ondervinden toen hij het publiek uitnodigde hem bij te staan in het vertolken van zijn “Only If I Wanted To Do..”. Het lijkt alsof zij vrezen dat hun tafelgenoten links en rechts hen zouden horen zingen, en dat is nu juist wat de uitnodigende menestreel beoogt als hij vraagt om de gemoederen te laten uitbarsten.

Vervolgens verrijst Brendan Croker uit zijn luie zetel en beklimt het podium. Met zijn typische Engelse flegma en droge matig-cynische humor, bedankt hij ons nogmaals voor ons immens zangtalent. Hij begint met een gospelnummer, “Which Way Will You Go”.

 

Ik zag Brendan laatst nog in de Kevin Coyne Tribute in De Muze te Meise. Daar zette hij, naar mijn bescheiden mening, maar een matige prestatie neer. Maar ik mag er meteen bij vermelden, dat zijn taak eigenlijk uit niet meer bestond dan de band aan te kondigen die tributeerde.

Dat ligt vandaag anders. Hij brengt ons een keure van Engels folksongs, meestal eigen composities, die ons met enige nostalgie doen terugmijmeren naar de hoogdagen van de Grimlach en de Mallemolen die ons in de jaren zeventig verwenden met artiesten van dit slag. Brendan’s fingerpicking gitaarstijl leunt immers sterk aan bij deze van de innovators destijds, John Renbourn, Bert Jansch, Alex Campbell en John Martyn.

De tweede set doen ze het samen, Bruno en Brendan. “Let My People Go”… In tegenstelling tot de eerste set brengen ze ons nu vooral standards uit de prille bluesdagen en zelfs pre-blues. “The House of the Rising Sun”, “Frankie and Johnny”, “St James Infirmary” (een heel bijzondere versie overigens), “I’m Leavin’ on the Mornin’ Train”… Maar hier en daar komt er ook prachtig eigen werk aan te pas.

Een memorabel avondje in het CRV. Onze vriend Klaus Reimer, de uitbater van de doening, is op deze manier ‘goe bezig’. Het was een zeer intimistisch concertje, zo in de hand gewerkt vanwege het woonkamer-achtige interieur van de club. Eén en ander maakt dat de minste onderdrukte conversatie zelfs als storend ervaren wordt. Maar alvast zullen de buren de club geen lawaaihinder kunnen aanwrijven.

Eén gigantische valse noot op deze wonderlijke avond. Ene ontzettende lullige zak van een onverlaat vond het vree wijs om er met het kassaatje vandoor te gaan, waarin de inkomgelden verzameld werden. Moge deze laag-bij-de-grondse vuige, vertrouwen schendende gapper zich letterlijk doodschamen. Dit gaat mijn petje te boven.

witteMVS